Rot in Rotterdam

Orthopantomogram: Lachen voor de foto

ROT IN ROTTERDAM

Het gebrek aan reservetanden resulteerde in een landschap van gapende gaten. Surrogaattanden vond ik geen verstandige keuze maar ‘s nachts droomde ik over verstandskiezen.

Tand des Tijds

Mijn vorige was een Vlaamse die geen mondkapje droeg. Terwijl zij vol overgave vlak boven mijn opengesperde mond mijn gebroken vulling aan het repareren was, zag ik hoe de spatten uit mijn mond in haar neus belandden. Niet echt hygiënisch maar of dat de rede is dat bij mijn laatste controle ik te horen kreeg dat ze niet langer in de praktijk werkzaam was, zal ik nooit ofte nimmer weten.

Opnieuw had een vulling het begeven. De amalgamen barstten na meer dan vijftien jaar trouwe dienst stuk voor stuk. Mijn toenmalige tandarts had nooit gerept over de uiterste houdbaarheidsdatum van de nieuwe mondjuwelen die hij aanbracht. Sindsdien is er veel vooruitgang geboekt in tandartsenland en worden de zwarte amalgaamvulling die het zeer giftige kwik bevatten nauwelijks meer gebruikt. Esthetische mooier en misschien wel gezonder zijn de witte composietvullingen als vervanging van de rottigheid. Met behulp van een dosis ultra violet licht, alsof ze een zonnebankkuur ondergaan, worden ze uitgehard. Waarom ik dit allemaal weet? De vervanging van de Vlaamse is een donkere en boomlange Zuid-Afrikaan die alle tijd neemt om mijn nieuwsgierige vragen te beantwoorden. Dat is anders dan mijn vroegere tandarts in Amsterdam. Hij raffelde mijn jaarlijkse controle binnen vijf minuten af. Geen gekras met haakjes, schoonspuiten van vieze plekken of verwijderen van tandplak. Ik voelde me afgewimpeld en vertelde dat aan de vriend van me die hem met lyrische woorden had aangeprezen. “terwijl je in de stoel ligt kun je naar de door jou gekozen zender kijken op het tv-scherm dat in het plafond is gemonteerd. Is wel zo relaxed.” Voordat de clip van Queens “I want to break free” op MTV goed en wel was afgelopen stond ik al weer op straat met de rekening in mijn hand. Na mijn verhuizing en een belronde door het telefoonboek voor praktijken die nieuwe cliënten aannamen kwam ik na veel afwijzingen terecht bij de Vlaamse die nu dus vervangen is door de Afrikaan. Zoals elke tandarts schrok hij bij de eerste aanblik van mijn gebit, of moet ik zeggen mijn fietsenrek met plaats voor de hele Rabowielerploeg.

In mijn jeugd was er niets aan de hand totdat de grote wisseltruc aanbrak en het gebrek aan reservetanden resulteerde in een landschap van gapende gaten. Een beugel was geen optie, daarvoor had ik te weinig tanden over. Surrogaattanden vond ik geen verstandige keuze maar ‘s nachts droomde ik over verstandskiezen.

Mijn vader heeft het boven en onder, mijn broertje ook, mijn zus alleen boven en ik alleen onder. Zodra mijn broer en ik lachen in elkaars bijzijn wordt onze familieband onthuld. Toen na het maken van de röntgenfoto´s bleek dat er geen reservetanden voorhanden waren heb ik dat lachen enige tijd vermeden maar na een paar jaren wende de gatenkaas. Met een speciale babytandenborstel werd zelfs het probleem van de vastklemmende tandenborstel opgelost. Korte tijd was ik jaloers op mensen met een mond vol tanden, maar tegenwoordig valt een rijkelijk bedeeld persoon voor mij al snel in de categorie paardenbek. Zo’n Ankie van Grunsven is zelfs onverstaanbaar door haar te volle mond.

De nieuwe röntgenfoto´s van de Afrikaan waren desalniettemin een openbaring voor ons beiden. Ingewisselde tanden, duidelijk op de foto te herkennen aan de diepe wortels met daartussen talloze overblijfselen van een melkgebit. Hij wrikte een voor een aan de achterblijvers en testte daarmee in welke mate ze de tand des tijds zouden doorstaan. “Uiteindelijk verlies je ze, maar voorlopig kunnen ze het nog wel een paar jaartjes volhouden”, oordeelde hij. En met die kennis gaf ik hem een hand lachte naar de secretaresse en stapte de regen in.